Beyaz önlüğümüzü giyip hastanede dolaşmanın tadını tarif etmek mümkün değil. Bunu dördüncü sınıf bir öğrenci olarak söylüyorum. Okuyan büyüklerimin “hele sen biraz büyü, ondan sonra tekrar görüşürüz seninle” dediklerini duyar gibiyim. Haklılar da…

İstanbul’da bir hastanede (devlet hastanelerinde biri) doktor olan bir tanıdığım benim düşündüğümün tam aksini düşünüyor. Odasından dışarıya çıkarken önlüğünü özellikle odasında bırakıyormuş. Sebeplerini açıklamama gerek yok sanırım…

Bu anlattıklarımla başlığın ne alakası var? Şimdi bende oraya geçiyordum…

Kendisi tıp fakültesi öğrencisi olan arkadaşlarım, doktor olan abilerim ablalarım illaki ailelerinden birilerini doktora götürmüşlerdir. İmkanım olduğu sürece içerideki doktora kendimi tanıtıp ailemin işini halledip kendi işlerime bakmaya çalışıyorum. Ama bazen beklememiz gerekebiliyor. -Yeri gelmişken şunu da söylemeliyim. Kimse kusura bakmasın ama yarın öbür gün ben doktorum, tıp öğrencisiyim diye bana gelen kişiye kesinlikle ayrıcalık yapacağım evet. Nasıl ki diğer meslek gruplarındaki insanlar birbirini gözetiyor, işlerini kolaylaştırıyor, bizim de bunu yapmak en doğal hakkımız. Yapmayanlar ayıp ederler…- O beklediğimiz sıralarda…