Hayatın karşı konulmaz gerçeği.

Biyolojik olarak vücudun komuta merkezi olan beynin yeterli besin ve oksijen alamamasıyla kendini shut down yapması.

Son mu yoksa başlangıç mı olduğu bilinmeyen bir yöne doğru ayrılış.. Her daim kendimizden uzak tuttuğumuz, ama her an yüzleşebileceğimiz acı gerçek. Benim için acaba nasıl olacak  sorusuna her daim konu olan eziyet.

Bugün var olanın, yarın olmaması ve hatta şimdi var olanın bir saniye sonra olmaması.

Nefes alamamak, kalbin atmaması, gülümseyememek, ağlayamamak, konuşamamak, duyamamak, görememek, hareket edememek, geriye kalan sadece ruhu çekilip alınmış bir ceset.

Belki çok yakın ve belki çok uzak olan, ama mutlaka olacak olan son…

Geçen yaz sabahın köründe babamla köyden şehir merkezine geçerken bir nine gördük  yol kenarına çökmüş. Durduk.Nereye nine dedim, ”hastaneye gidivecem” dedi. Gel dedim, götürelim  seni.

Oldukça yaşlı, ama bir o kadar da şirin. Kulakları duymuyor fazla. Ama dua ediyor sürekli. “Hastaneye gidiyom, onun da faydası yok gari, bi hap verivediler, dokunuyo bana” dedi. Kimsen yok mu senin? dedim. Bir kızı  ve torunu varmış. Anlattı sürekli torunundan, kızından, köyden..

Sonra “ömrünün gıymetini bil yavrım” dedi. Neden öyle söyledin nine? dedim. “Giden geri gelmiyo yavrım, nasıl geçiverdi anlayamazsın, bi bakmışın benim gibi ölümü bekliyo buluverirsin kendini,bu sıcaklarda gışı nası çıkarıvecem bilmiyom” dedi.

Sustum..

Yaşlanmış bir beden vardı yanımda. Yaşamak için sıcaklardan korkan, kışın gelmesini bekleyen, uyuduğunda uyanamamaktan korkan.

Neyimiz var ki ondan fazla? Aynı beden, aynı yaşam organları, hemen hemen aynı duygular.. Tek fark, o artık sona yaklaştığının çok net olarak farkında.

Peki ya ben, biz?

Hayat çok garip gerçekten. Dünyaya gelmek ya da istediğimiz zaman gitmek bizim elimizde olan şeyler değil. Sabaha kadar yaşayıp yaşayamacağımızı dahi bilmiyoruz. Bırak bu yazıyı girerken kalp krizi geçirip kaydet butonuna dahi basıp basamayacağımı bilmiyorum.

Bay ölüm!

Ummadığımız zamanda, ummadığımız insanları bizlerden ayıran…
Bir gün, ummadığımız zamanda, ummadığımız yerde bizi de sevdiklerimizden ayıracak olan  çok güçlü bir gerçek.
Tüm insanların, tüm dünyanın bir araya gelip karşı koyması bile yetersiz olan..