Çok anlam yüklenince bazılarının beyni error veriyor. Zor bazıları için çok zor. Sadece bir bulantı oluyor insan olmak. Hissettirmiyor hiçbir duyguyu. Hakaretlere yansıyor belki yaygın olarak bir farkla. İnsan ol veya daha çok kullanılan haliyle adam ol.

Sorumluluk işte. Başlı başına bir sorumluluk. Acizseniz eğer olamıyorsun maalesef. Bu kadar zor mu gerçekten? Ya da anlaşılmayan neyi var? Farkındayım ben ne kadar kızıyorsam başkalarına, onlarda aynı şekilde bana kızıyor. Belki aynı şeyleri onlarda benim için geçiriyorlar içlerinden.

Dünyadaki en b*ktan kavram herhalde. Herkes insan olduğunu düşünür ama insanlıktan çıkarlar çoğu zaman. Sessiz kalınır feryatlara, belki bir adım ileriye götürülür feryatlara, yıkımlara sebep olur. Uzaylı muzaylı laf bu insanı insandan başka ezen yok zaten.

En büyük acıların sebebi hep aynı, insan. Herkesin içini burkan şeyler var ama iç burkulan anların sebebi yine insan. Kendi yapıp kendine söven başka bir varlık var mıdır ki acaba. Zannetmiyorum ki fil bile sıçtığı b*ka bu ne iğrenç bir şey bu desin.

Kin kemirmiş kalbimizle,
kıskançlık dolu ruhumuzla,
kana bulanmış ellerimizle,
duymayan kulaklarımızla,
görmeyen gözlerimizle,
hissetmeyen yüreğimizle,
hala nefes alan ciğerlerimizle…

Evet insanız biz, olmalıyız belki. Bulandırmadan midemizi, yer vermeden iç burkan anlara, sadece sevmeyle bile basitçe belki. Hepimiz insanız işte ama hala en büyük düşman yine kendi içimizde.

Ve insanlık hala bir bulantı sebebi.