DoktorlarSitesi.NET Cerrahpaşa Tıp Fakültesi (Türkçe) temsilcisi Stj. Dr. Pelin Öztürk bu yazısında ‘Neden Tıp’ tercih ettiğini ele alıyor…
Hayal meyal hatırlıyorum o günleri, babaannemin siyah deri kocaman fermuarlı ilaç çantasını kucağıma alıp divanın köşesinden ” Haydi dedeee ! ” diye seslenişlerimi…
Hiçbir gücün rakı masasından kaldıramadığı dedemin kalkıp beni kucaklamasının bir olduğu günleri.
En mutlu olduğum günlermiş o günler. En çok 3-4 yaşlarındayım. Babaannemlerin evindeki beyaz perdenin kumaş parçasını geçiriyorum başıma eski zaman hemşireleri gibi oluyorum. Sessiz ol işareti yap diyorlar ama ben doktorum diyorum 🙂 Beyaz önlük mü ? Mutfak masasının örtüsü ne güne duruyor. Onu da geçirdim mi üstüme benden daha doktoru yok. Döküyoruz ortaya tüm ilaçları dedem hasta, ben ise resmen profesör edasında. Yanlış anlaşılmasın ilaçlar babaannemin, benim dedem kolay kolay hasta olmazdı; olunca da işte divanın üstünde, sobanın arkasında ancak benim hastam olurdu.
Öksür diyordum sanırdınız zatürreye yakalanmış. Ee oskültasyon yapmasak olmaz. İnce belli çay bardağını koyuyordum ciğerlere. Yalnız benim bardak sadece kalp, akciğer falan değil beyin falan da dinliyordu. İğnede yapıyordum. Babaannemin insülin iğnesini az izlememiştim sonuçta bende kalemle yapıveriyordum aynısını dedeme. Koca adamın kolları hep tükenmez kalem olmuştu. Baya da batırıyordum da ses çıkarmıyordu rahmetli.
En sevdiğim kısımsa reçete yazmaktı. Küçük not kağıdına yazıyordum reçetemi. Pratikti bizde o iş, başın ağrıyorsa kocaman başlı adam , kalbi ağrıyorsa kalp çizip veriyordum reçetesini. Tabi o zamanlar antiaritmik ilaçlar falan yok yani olsa yazardık onları da 🙂
O günlerden beri kim sorsa “Neden tıp fakültesi ? Neden bu doktor olma isteği ? “diye ; ben yine o divanın üzerinde siyah deri çantadan ilaçları boşaltmaya başlarım yüzümde bir tebessümle.
Dilimden dökülenler bambaşka ama siyah çanta hep bir köşede. Gördüm ki insanlar en çok canlarına sevdiklerine kıymet veriyorlar, en çok canı yandıklarında, sevdikleri acı çektiklerinde üzülüyor, hastalıklar düzeldiğinde sıkıntıları sona erdiğinde en çok mutlu oluyorlar. İnsanların derdini hafifletebilmek, biraz olsun gülümsetebilmek için belkide diyorum. Bu cümleler son 5 yıldır çıkıyor tabi. Öncesinde hep pembe bir hayal dünyasında beyaz önlük sırtımda, kafada perde parçası 🙂 Hayal ya bu işte…
Hayat gerçekten kısa ve yorucu. Üzülecek, sıkıntı edecek bir sürü şeyle karşılaşıyoruz her geçen gün. İnsan canı gitgide değersizleşiyor gibi görünüyor belki ama hiçbir hekimin gözünde insan canından kıymetli bir şey olduğunu düşünmüyorum. Ağrısı, acısı olan, kıvranarak gelen hastanın yüzünde gülümseme ile gidişinden daha güzel bir mutluluk yaşadığını sanmıyorum.
Bu mutluluğu bir gün deneyimleyebilmek için çalışıyoruz her birimiz. Bir gün birilerinin mutluluk sebebi olmak için. Makam, kıdem, mevki… Güzel şeyler belki ama ağır yükler. En büyük dileğimse bu yükler omzumuza bindiğinde de “Neden tıp ?” Sorusunun cevabı değişmesin bu sıralardaki hekim adaylarında.
O divanda kurduğum hayaller bugün gerçek olma yolunda belki ama son doktorculuk oyunumuzun gecesi kalp krizi geçirmişti dedem. Bana anlatmaya çalıştıklarında ölümün nasıl bir şey olduğunu, dedemi kaybetmenin anlamını, dedemin oyuna başka bir yerden devam edeceğini annemin kulağına eğilip “Dedem verdiğim ilaçları kullanmamıştır ondan değil mi anne ? ” demişim. Çocukluk işte…
Dedem de oyuna kaptırırmış anlaşılan kendini “Doktor olacak bu kız bak görürsünüz. ” dermiş babaanneme.
Haklı çıktın sen dede demek için 4 sene önce beyaz önlüğümü alıp ilk ona gittim bende. Bak bu sefer masa örtüsü yok, siyah çanta yok belki ama bizim seninle başlayan hayallerimizin hala peşindeyim demek için. Elden geldiğince kimsenin oyunu zamansız yarım kalmasın diye belki…
Perde halkasına ne mi oldu ? Hala duruyor, sakladım. Sözüm var. Yerini, zamanını bekliyor 🙂
Stj. Dr. Pelin ÖZTÜRK – DoktorlarSitesi.NET Cerrahpaşa Tıp Fakültesi (Türkçe) Temsilcisi
Tıp ve Sağlık Gündemi 