17 Ağustos 1999’da deprem felaketini yaşamış olan bir genç, merhum doktor ve eğitim gönüllüsü Türkan Saylan’ın deprem mağduru çocuklara nasıl umut olduğunu, nasıl ellerinden tuttuğunu ve onlar için asla unutamayacakları bir anneye dönüşmesinin hikayesini anlattı. Türkan Saylan’ı neden unutmamamız gerektiğini ve neden daha çok Türkan Saylan’a ihtiyacımız olduğunu da özetleyen bu duygusal hikayeyi okuyoruz.

17 Ağustos depreminden sadece üzerimizdeki paçavralarla çıkmıştır. Bir memur ailesi olarak tek garantimiz olan evimiz yok olmuştu.
Elimizde avucumuzda hiç bir şey kalmadığı gibi yardım için uzatılan 1 şişe suyu bile yüzümüz kızararak alıyorduk.İşte o günlerin akabinde ÇYDD prefabrik kent kurup bize başımızı sokacak bir ev verdi. 9 metre karede 4 kişi 2,5 sene yaşadık.
Yeri geldi kapı kapı dolaşıp ihtiyaçlarımızı sordu, yeri geldi elimizden tutup oyun oynadı, yeri geldi defterimize kalemimize kadar aldı.
Hastalığının başlangıcıydı son geldiğinde. Deniz kıyısında uzun uzun ellerini arkadan bağlayıp yürümüş,bir tabureye çöküp derince düşünmüştü.
İyi insanları ben küçükken hep akrabamız sanırdım. Hatta ilk Uğur Mumcu’yu amcam sanmıştım.Türkan Saylan’da benim için akrabamızdı, teyzemdi.Servis paralarımıza kadar öderdi, deprem çocuklarını rehabilite için Almanya’dan bir tiyatro ekibi dahi getirmişti hatta.
Velhasıl kelam bir afetten çıkmışsanız elinizden önce akrabalarınız tutar. Türkan Teyze de benim için öyleydi. Elimizden tutan akrabamız.
O 9 metrekarede ben Fen Lisesi kazandım. O minik ev bizim başımızda çatı, sığındığımız tek limanımız oldu. O minik ev bize hep saray oldu.
Yokluğumuzun açlığımızın içinde bize nefes olan Türkan Teyze; Duyar mısın bilmem, hatırlar mısın bilmem ama dizinde sevdiğin o çocuk. Büyüdü.
O zaman aklım ermiyordu şimdi biraz eriyor. Sen Türkan Teyze değil Türkan Anne olmuşsun bize meğerse..
İyi ki bu dünyadan geçtin güzel kadın, can kadın.. Yıllar geçecek ben her adın geçtiğinde göğsümü gere gere O BENİM ANNEMDİ diyeceğim..

Arabistanlı Lawrence adli twitter hesabından alıntıdır.